PIONIERZY BOKSU ZAWODOWEGO W POLSCE
Za ojca duchowego zawodowstwa w polskim pięściarstwie należy uznać niewątpliwie
znakomitego dziennikarza i wszechstronnego sportowca , czynnego boksera Wiktora
Junoszę Dąbrowskiego.
Zafascynowany dokonaniami i stylem walki słynnego Francuza George'a Carpentiera,
po stoczeniu kilkunastu amatorskich walk przeszedł na zawodowstwo (choć oczywiście
nie ze względów finansowych) i właśnie w Paryżu na początku 1926 roku rozpoczął swoją
przygodę z poważnym pięściarstwem gromiąc kilku młodych przeciwników. Junosza otwarcie popierał profesjonalizm rozumiejąc , że może on być kolejnym etapem
"wtajemniczenia" i szybko namówił młodziutkiego, biednego Edka Rana do przejścia
na zawodowstwo co jak wiemy w całkiem niedalekiej przyszłości miało zaprowadzić
"Polskiego Pioruna"na sam szczyt ówczesnej hierarchii czyli do walk głównych w słynnej
nowojorskiej Madison Square Garden , daleko przed Andrzejem Gołotą.
On też zorganizował pierwsze oficjalne mityngi zawodowców w Polsce z udziałem
brytyjskich znanych i rutynowanych zawodników w których sam występował wraz
m.in. z Kazimierzem Laskowskim i debiutującym Edwardem Ranem. Niestety Junosza zapracowany i "rozrywany" na wielu płaszczyznach swojej rozległej
dziennikarsko-działaczowsko-wojskowo-sportowej działalności, nie podjął się zorganizowania
związku bokserów zawodowych do czego był jako jedyny w ówczesnej rzeczywistości
predystynowany.
Spowodowało to ogólny chaos a pojedynczy zawodowcy nie mający oparcia w oficjalnych
strukturach szybko niknęli z firmamentu. Drugą osobą mającą niezaprzeczalny wkład w promowanie profesjonalizmu był Kazimierz
Laskowski - sportowiec na wkroś amatorski, oficer Wojska Polskiego i instruktor
szermierki i boksu w wielu klubach wojskowo-sportowych.Wystąpił nawet na olimpiadzie
amsterdamskiej w 1928 roku zdobywając brązowy medal w szabli drużynowej.
Laskowski propagował boks w stołecznej szkole podchorążych i założył klub "Cestes"
aby jego podopieczni mogli występować w oficjalnych spotkaniach i mistrzostwach Polski.
Sam nie uchylał się od poważnych konfrontacji i już w 1922 roku zdobył mistrzostwo YMCA
w wadze średniej zadając pierwszy oficjalny nokaut w historii polskiego boksu w meczu
finałowym gdańszczaninowi Eingebauerowi.
Organizując zawody w Warszawie zapraszał pięściarzy z całej Polski i w ten sposób pokonał
powszechnie uznanych amatorów polskich jak m.in.ślązacy Denisch i Klarowicz. 5 kwietnia 1925 roku porucznik Laskowski stanął do pojedynku 6-rundowego z zawodowcem
Georgeotem z Paryża wygrywając w drugiej rundzie przez poddanie przeciwnika.
Nie mam pojęcia jakie osiągnięcia miał za sobą Francuz ale Laskowski walczący na pograniczu
wagi półśredniej i średniej prezentował jak na ówczesny czas świetną klasę sportową
i do końca krótkiej acz intensywnej kariery pięściarskiej pozostał niepokonany notując tylko
kilka remisów. Pod koniec 1926 roku stanął do dwóch walk z dość znanym wcześniej profesjonałem angielskim
Jackiem Greenstockiem i pierwszą walkę w Warszawie zremisował a drugą, rewanżową w Poznaniu
wygrał na punkty w 6 rundach.Honorariów się oczywiście zrzekał.Chodziło mu o popularyzację
pięściarstwa i o czynne uczestniczenie w tej popularyzacji. Kończąc ten temat trzeba koniecznie wspomnieć pierwszego amatorskiego mistrza Polski wagi średniej
z 1924 roku Leona Kuczkowskiego który po zdobyciu prymatu wśród amatorów postanowił kontynuować
występy w gronie zawodowców i nawet wygrał mecz z Walkowiakiem reklamowany w prasie jako walka
"o mistrzostwo Polski zawodowców".Później wraz z innymi pięściarzami odwiedzał mniejsze miasta
w Wielkopolsce organizując mityngi oraz zawody także z udziałem miejscowych bokserów.
Pod koniec 1925 roku próbował wraz z Walkowiakiem założyć "Związek Pięściarzy Zawodowych
Rzeczpospolitej Polskiej" ale nie mając pewnie odpowiedniego zabezpieczenia finansowego nie udźwignął
"ciężaru" i po szybkiej porażce przez nokaut na warszawskich Dynasach w 1927 roku z Edwardem Ranem
słuch po nim zaginął a szkoda bo miał spore predyspozycje aby zaistnieć dłużej i być wartościowym
profesjonałem. Zajmując się tą tematyką od wielu lat natrafiłem na informacje, że w połowie lat dwudziestych
grupa śląskich działaczy założyła w 1925 roku zawodowy klub bokserski skupiający w swoich szeregach
nieznanych mi z amatorstwa pięściarzy. Ten klub skupiał ok. 30 bokserów walczących na prowincjonalnych
ringach śląskich m.in. w Rybniku. Była to jak sądzę prywatna inicjatywa Jerzego Riszke , czołowego
boksera i lekkoatlety z Katowic który za tę działalność został zdyskwalifikowany przez amatorski Okręgowy
Związek Bokserski. Klub ten funkcjonował bardzo krótko i nie udało mu się szerzej rozwinąć swojej działalności. Udało się to ślaskim działaczom dopiero parę lat później pod koniec 1930 roku ale te wydarzenia
opisałem już dokładnie w zakładce "Polski Zawodowy Związek Bokserski".
|
